สงครามเย็นทำให้รัฐบาลต่างๆ พัฒนานโยบาย
ระหว่างประเทศเพื่อควบคุมพื้นที่รอบนอกสำหรับเว็บตรงฝากถอนไม่มีขั้นต่ำการใช้งานทางทหารและพลเรือน Roald Sagdeev เขียนว่าช่องโหว่ในนโยบายเหล่านั้นต้องปิดลง
การเมืองของการรักษาความปลอดภัยอวกาศ: การยับยั้งเชิงกลยุทธ์และการแสวงหาผลประโยชน์ของชาติ
James Clay Moltz
สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด: 2008. 384 หน้า. $70 (hbk), $35 (pbk) 9780804760102 9780804759144 | ไอ: 978-0-8047-6010-2
ดาวเทียมเป็นส่วนประกอบสำคัญของโครงสร้างพื้นฐานระดับโลกผ่านการใช้ในการสื่อสารโทรคมนาคม การสำรวจระยะไกล และการนำทาง พวกเขายังได้เสริมสร้างความมั่นคงระหว่างประเทศอีกด้วย ตามที่ James Clay Moltz สำรวจในหนังสือของเขาเรื่อง The Politics of Space Security การควบคุมอวกาศถูกกำหนดโดยผลประโยชน์ด้านการป้องกันนับตั้งแต่โซเวียตเปิดตัว Sputnik 1 ในปี 1957
ประธานาธิบดีบารัค โอบามาจะทำตามคำมั่นในการรณรงค์เพื่อจัดการกับขยะอวกาศดังที่แสดงไว้หรือไม่ เครดิต: EUROPEAN SPACE AGENCY/SPL
สปุตนิกไม่มีตราบาปทางทหาร แต่ในฐานะที่เป็นวัตถุประดิษฐ์ชิ้นแรกในอวกาศ ได้เปิดสนามรบใหม่ที่มีศักยภาพ ฝ่ายบริหารของสหรัฐฯ เข้าใจถึงอันตรายในทันที ในปีพ.ศ. 2501 ประธานาธิบดีสหรัฐ ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์ ได้เขียนจดหมายถึงนายนิกิตา ครุสชอฟ นายกรัฐมนตรีโซเวียต เพื่อสนับสนุนการยับยั้งชั่งใจทางยุทธศาสตร์และสิทธิของประเทศใดๆ ในการเข้าถึงพื้นที่ว่างโดยเป็นส่วนหนึ่งของมรดกร่วมกันของมนุษยชาติ ทว่าการสนับสนุนดังกล่าวไม่ได้กีดกันกองทัพออกจากอวกาศโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม การสำรวจดาวเทียมจากวงโคจรสามารถลดความเสี่ยงที่จะถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว
เป็นเรื่องน่าทึ่งที่ผู้นำในยุคอันน่าทึ่งนั้นเลือกการเจรจาและสนธิสัญญาเกี่ยวกับการแสดงกำลังดุร้ายในอวกาศ จิตวิญญาณดังกล่าวแสดงออกในพระราชบัญญัติการบินและอวกาศแห่งชาติซึ่งออกกฎหมายโดยรัฐสภาคองเกรสแห่งสหรัฐอเมริกาในปี 2501: “กิจกรรมในอวกาศควรอุทิศเพื่อจุดประสงค์อันสงบสุขเพื่อประโยชน์ของมวลมนุษยชาติ”
ในขั้นตอนชี้ขาดในปี 2502 องค์การสหประชาชาติ
ได้จัดตั้งคณะกรรมการว่าด้วยการใช้อวกาศอย่างสันติเพื่อกำหนดกรอบกฎหมายสำหรับกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับอวกาศ ในสนธิสัญญาที่ลงนามในปี 2506 สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และสหภาพโซเวียตตกลงที่จะห้ามการทดสอบอาวุธนิวเคลียร์ในบรรยากาศ ใต้น้ำ และในอวกาศ สนธิสัญญาอวกาศรอบนอกที่ครอบคลุมของ UN ซึ่งห้ามไม่ให้มีการติดตั้งอาวุธที่มีอำนาจทำลายล้างสูงในอวกาศ ได้รับการรับรองในปี 1967 ทว่าสนธิสัญญานี้ยังคงเปิดช่องโหว่ในการวางอาวุธยุทโธปกรณ์ทั่วไปในวงโคจร ทำให้มหาอำนาจทั้งสองสามารถพัฒนาเทคโนโลยีสำหรับอาวุธต่อต้านดาวเทียมได้
Moltz วิเคราะห์การโต้วาทีและการต่อสู้ที่เกิดขึ้นระหว่างผู้กำหนดนโยบายอวกาศ เขาอธิบาย เช่น ตอนที่ประธานาธิบดีสหรัฐฯ จอห์น เอฟ. เคนเนดี ได้รับสนธิสัญญาห้ามทดสอบบางส่วนในปี 2506 ซึ่งได้รับการอนุมัติจากรัฐสภา แม้ว่าจะมีการต่อต้านอย่างรุนแรง ซึ่งรวมถึงเอ็ดเวิร์ด เทลเลอร์ นักฟิสิกส์ด้วย ในช่วงเวลาที่ดูเหมือนจะดีขึ้นหลังสงครามเย็น ประธานาธิบดีบิล คลินตันล้มเหลวในการให้วุฒิสภาสหรัฐฯ ให้สัตยาบันสนธิสัญญาห้ามทดสอบที่ครอบคลุม ซึ่งจะห้ามการทดสอบนิวเคลียร์ทั้งหมด
ความสำเร็จสูงสุดในการควบคุมกิจกรรมทางทหารในอวกาศมาถึงในปี 1972 โดยการลงนามในสนธิสัญญาต่อต้านขีปนาวุธโดยสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียต มันได้รับการสนับสนุนอย่างอดทนจากฝ่ายบริหารของสหรัฐฯ ทั้งลินดอน บี. จอห์นสัน และริชาร์ด นิกสัน จนกระทั่งสหภาพโซเวียตถูกเกลี้ยกล่อมด้วยการโต้แย้งเรื่องเสถียรภาพเชิงกลยุทธ์ สนธิสัญญาห้ามการพัฒนาและการติดตั้งระบบป้องกันขีปนาวุธ เช่น ‘Star Wars shield’ – ในวงโคจร ระบอบการป้องปรามมีความเข้มแข็งและพื้นที่ถูกปล่อยให้เป็นทหาร ใช่ แต่ไม่มีอาวุธใด ๆ สนธิสัญญาดังกล่าวรอดพ้นจากความหลงใหลในภายหลังของ Ronald Reagan ที่มีต่อ Strategic Defense Initiative เพื่อปกป้องสหรัฐอเมริกาจากการโจมตีด้วยนิวเคลียร์แบบขีปนาวุธ
ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีอย่างต่อเนื่องทำให้สามารถนำทางจากอวกาศได้ Moltz อธิบาย สัญญาณที่ส่งโดยดาวเทียม Global Positioning System (GPS) ที่ดำเนินการโดยกองทัพอากาศสหรัฐฯ นั้นใช้ได้ฟรีตั้งแต่ปี 1995 ซึ่งเป็นไปตามสัญญาที่ Reagan ให้ไว้ในปี 1983 หลังจากเที่ยวบินของ Korean Air ถูกยิงโดยกองทัพอากาศโซเวียตในเหตุการณ์ที่ถูกกล่าวหาว่า เกิดจากข้อผิดพลาดในการนำทาง สำหรับการทหาร GPS ให้ความแม่นยำในการนำทางมากขึ้นสำหรับการกำหนดเป้าหมายอาวุธ ด้วยเหตุนี้ นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ อาร์เธอร์ ซี. คลาร์กจึงบรรยายเกี่ยวกับการรณรงค์อิรักครั้งแรกว่าเป็น “สงครามอวกาศครั้งแรก”
ด้วยการมาถึงทำเนียบขาวของจอร์จ ดับเบิลยู บุชในปี 2544 การผสมผสานระหว่างความรุ่งเรืองทางเทคโนโลยีและชัยชนะที่เกิดจากความเหนือกว่าในอวกาศของสหรัฐอเมริกา เริ่มท้าทายกระบวนทัศน์แบบเก่าของความมั่นคงในอวกาศตามระบอบกฎหมายระหว่างประเทศ สัญญาณแรกของการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในเดือนมกราคม 2544 จากคณะกรรมาธิการความมั่นคงในอวกาศของสหรัฐฯ โดยมีโดนัลด์ รัมส์เฟลด์เป็นประธานก่อนที่เขาจะกลายเป็นรัฐมนตรีกลาโหม คำเตือนว่าวันหนึ่งสหรัฐอเมริกาอาจเผชิญกับ “อวกาศเพิร์ลฮาร์เบอร์” – การโจมตีทำลายล้างอย่างรุนแรงต่อทรัพย์สินทางอวกาศที่มีความสำคัญเชิงกลยุทธ์ – สมาชิกคณะกรรมาธิการต้องการให้แน่ใจว่า “ประธานาธิบดีจะมีตัวเลือกในการปรับใช้อาวุธในอวกาศเพื่อยับยั้งภัยคุกคาม และหากจำเป็น ให้ป้องกันการโจมตีผลประโยชน์ของสหรัฐฯ”
